Dlaczego dzieci skarżą się - i co możesz z tym zrobić
"Łka, gdy nie idzie po swojemu, szczególnie gdy poprosiłem ją, żeby przestała robić coś, co jej się podoba"
Większość rodziców prawdopodobnie zgodziłaby się, że marudzenie jest jednym z najbardziej irytujących dźwięków znanych ludzkości.
Gdzieś pomiędzy okrzykiem a skargą jest to wysoki protest, gwarantujący sprowokowanie hormonów stresu - lub, jak to ujęła Abi Gold, konsultantka ds. Rodziny i rodzicielstwa: "Rozszarpywanie może być nieustanne, głośne, manipulujące i przeszkadzać innym przyjemnym doświadczeniom . "
Pomimo "nieatrakcyjnego i destrukcyjnego" charakteru skomlenia, rodzice czują się zmuszeni do reagowania na nie - ale tak często, jak może się to czasem wydawać, dzieci nie tylko marudzą, by irytować swoich rodziców.
"Niektóre dzieci skarżą się, ponieważ są naprawdę zdenerwowane i potrzebują tego, aby je potwierdzić lub pocieszać" - wyjaśnia Gold. "Niekoniecznie mają zdolność wyrażania swoich uczuć w spójny lub spokojny sposób, więc wykorzystują to, co wiedzą lub co mogą zrobić, aby przyciągnąć uwagę i wskazać, że coś jest nie tak."
Tata, który mieszka w domu, Mark Longman * zidentyfikował niektóre czynniki, które powodują, że jego czteroletnia córka Jessica skarży się. "Łka, gdy nie idzie po swojemu, szczególnie gdy poprosiłem ją, żeby przestała robić jakąś aktywność, kiedy jej młodsza siostra cieszy się dużym zainteresowaniem i kiedy jest przemęczona" - mówi.
Longman mówi, że chociaż stara się uznać uczucia Jessiki, unika "poddawania się" jej jęczeniu. "Obawiam się, że jeśli dojdzie do przekonania, że marudzenie działa jako sposób na uzyskanie tego, czego chce, zrobi to częściej
Ale staram się ją trochę rozluźnić w nadziei, że rozwinie lepsze sposoby wyrażania siebie, gdy dorośnie. "
Lynn Jenkins, psycholog i autorka książki " Najlepszy początek", mówi, że współczucie i zrozumienie są dobrymi narzędziami do zwalczania marudzenia. Jenkins sugeruje, że rodzice powinni starać się świadomie wybierać myśli empatyczne.
"Kiedy twoje małe dziecko marudzi, twój proces myślowy może wyglądać mniej więcej tak:" Aaarrgghh, ona znowu jęczy. Wrzask wali mi w głowę! Ale ona jest tylko mała i naprawdę nie ma możliwości zrobienia tego celowo. Próbuje mi powiedzieć, że czuje się nieswojo i potrzebuje mnie "- wyjaśnia Jenkins.
Innym sposobem rodzicielstwa z empatią jest po prostu uznanie, że za tym maruchem są uczucia.
"Staraj się poświęcić im czas, gdy są emocjonalni i potwierdzają, że są zdenerwowani. Z biegiem czasu dzieci rozwiną "wiedzę", że ich rodzic ceni je wystarczająco, aby spróbować pomóc im i spróbować zrozumieć; że są one ważne i że ich rodzic jest naprawdę zainteresowany nimi "- mówi Jenkins.
Ta "wiedza" jest ważną inwestycją na przyszłość; jeśli dzieci postrzegają swoich rodziców jako "emocjonalnie bezpiecznych", łatwiej im się zwierzyć, gdy czują się zaniepokojeni lub zaniepokojeni czymś.
"Jeśli chodzi o nasz związek z naszymi dziećmi i ich rozwój społeczny / emocjonalny, chodzi o grę długą, a nie krótką", mówi Jenkins.
"To tak, jak z czasem musimy udowodnić, że możemy być godni zaufania, niezawodni i pełni szacunku, przez sposób, w jaki doświadczają naszej obsługi rzeczy, które nam dostarczają. Whining to coś, co nam przynoszą. Tak, jest to jedna z najtrudniejszych do pokonania, ale mimo to jest coś nie tak. "
Podczas gdy rodzicielstwo z empatią brzmi jak dobre podejście w teorii, czy działa w praktyce? Mama dwóch Jenny Harris * tak myśli. "Uważam, że czasy, kiedy moje dzieci najbardziej jęczą, gdy jestem zajęty obowiązkami lub kolacją. Jeśli jestem w stanie odpowiedzieć z empatią i połączyć się z nimi, jesteśmy w stanie dość szybko przejść obok skamlenia.
"Ciężko jest być empatycznym przez cały czas, szczególnie gdy jestem zmęczony lub mam PMT i oba moje dzieci są marudzenie w tym samym czasie", mówi. "Ale gdy rosną, widzę, jak traktują innych z empatią i wiem, że tak trudno jest, warto."
* Nazwy zostały zmienione.