Wiedziałem, jak być pielęgniarką dla mojego niepełnosprawnego syna, ale musiałem się nauczyć, jak być jego mamą
Nikt nie mówi ci, jak gumowate elektrody znajdują się na monitorze serca. Jest to rodzaj szczegółów, które gubią się, gdy zastanawiasz się, dlaczego monitor jest potrzebny w pierwszej kolejności. Ale są lepkie i mocne jak pijawki, i choć są przeznaczone na dobre, nie poddają się łatwo. Patrzyłem, jak mój syn się skręca, 10-tygodniowe dziecko, które nigdy nie było poza pokojem szpitalnym, i starało się być jednocześnie szybkie i łagodne, gdy je usuwał.
Zgłosiłem się na ochotnika do pracy. Pielęgniarka mogła to zrobić. Terapeuta oddechowy, który doradził mi, jak dbać o swoją świeżą tracheotomię, mógł to zrobić. Każdy z nadzorujących lekarzy mógł rozplątać przewody i oderwać sondy. Ale chciałem, żeby ten akt był mój. Byłby to moment, w którym przestałby należeć do oddziału intensywnej terapii i wrócić do mnie.
Charlie nie wiedział, że jest skomplikowanym medycznie dzieckiem. Nie wiedział, że większość dzieci wraca do domu z rodzicami, gdy rodzą się i nie muszą spać w inkubatorze lub nosić pieluch wielkości kleenexa lub dostać trach, który wygląda jak muszka kreskówki. Był szczęśliwy, że tam jest. Ale chciałem być tym, który pokazał mu, że poza przesuwanymi szklanymi drzwiami jest cały świat.
Ale wpadłem w panikę, gdy przetrząsałem sondę alkoholem, aby poluzować ich przyczepność. Czekałem cały ten czas, aby zacząć go matkować, ale teraz, kiedy tu byliśmy, czułem się zupełnie nieprzygotowany. Miałem wszystkie sztuczki, które pokazał mi zespół specjalistów. Nauczyłem się zasilać maszynę ssącą, która wyrzuciłaby gęsinę ze swojej tracy i do kanistra, który wyglądał dokładnie jak dzbanek mleka pełen smrodu. Wiedziałem, jak zastąpić gazę wokół otworu w szyi i ocenić jego kolor z powodu braku tlenu. Wiedziałem, gdzie umieścić stetoskop na jego plecach, aby usłyszeć oznaki "trzaskania", które oznacza zapalenie płuc.
Wiedziałem, jak być jego pielęgniarką. Nie wiedziałem jeszcze, jak być jego mamą. Podobała mi się siatka bezpieczeństwa dostarczona z monitorem serca. Podobało mi się, że może powiedzieć mi w nieokreślony sposób, jak się miewa Charlie. Ale to wszystko było fizyczne. Nic nie mogło dać mi emocjonalnego odczytania, a ja byłem przerażony, że będę tęsknił za znacznikami za jego smutek, strach lub miłość.
Kiedy pierwsza z trzech sond wyszła na wolność, jedna z pielęgniarek klasnęła. Zaskoczył Charliego na tyle, że zawodził. To było bezgłośne, ponieważ to jest wadą trach. Pozwala na szybowanie powietrzem w górę i w dół tchawicy, ale nie przez struny głosowe. Ponieważ wszyscy inni obserwowali monitory, nikt nie widział tego poza mną. Zakończyłem ostatnie dwie sondy z jego piersi tak szybko, jak tylko mogłem, i wciągnąłem go w ramiona.
Kiedy był wolny, nie wiedziałem, co robić. Druty wisiały mi na ramieniu jak szalik. Wszyscy, łącznie z lekarzami, pielęgniarkami i moim mężem, zatrzymali się i czekali, aż coś się wydarzy. Myślę, że spodziewaliśmy się kryzysu. Tak to dzieje się w NICU. Zostawiłem druty, żeby zwisały, pakiet pustych smyczy. Potem wziąłem go do długiego okna naprzeciwko jego łóżeczka i podniosłem na zewnątrz. Patrzyliśmy, jak wiatr wieje plastikową torbę przez parking, aż wpadnie w drzewo. Nigdy wcześniej nie widział drzewa. To było znaczące. Wszystko się zmieniło.
Graham Greene napisał kiedyś, że "historia nie ma początku ani końca: arbitralnie wybiera się moment doświadczenia, z którego można spojrzeć wstecz lub z którego należy patrzeć w przyszłość", ale musiałbym się z tym nie zgodzić. Myślę, że czasami ten moment cię wybiera. Kiedy odczepiłem Charliego od monitorów, moje życie obróciło się z własnej woli. Byliśmy teraz poza zasięgiem, a moim zadaniem było zapewnić mu bezpieczeństwo, ale także pozwolić mu poczuć zwykłą magię bycia dzieckiem.
Jamie Sumner jest autorem wspomnień Unbound i nadchodzącej powieści średniej klasy, Roll With It. Ona tweetuje na @jamiesumner_
The Washington Post