Czy oceniamy mamy z dużymi rodzinami?
duża rodzina
Kiedy mijam mamę wielu na ulicy, nie mogę przestać się zastanawiać, jak ona to robi.
Kiedy pchają swoje podwójne wózki ze starszymi dziećmi znakującymi wzdłuż każdej strony, te mamy sprawiają, że moje życie z dwoma maluchami wydaje mi się przewiewne.
Kiedy przesuwam się obok tych mam z moim kompaktowym pojedynczym wózkiem i skuterem dla maluchów, uśmiecham się ... ale także w milczeniu kwestionuję ich zdrowy rozsądek.
Być może jednak te mamki widzą prosto przez mój uśmiech.
Alison Henderson, mama w wieku czterech lat, mówi: "Obcy mają skłonność do patrzenia na ich twarze, które mówią" jesteś szalony "." W oczekiwaniu na piąte dziecko, Henderson mówi, że niektórzy członkowie rodziny witali jej ekscytujące wieści w dość nieciekawy sposób: "oh, nie masz innego, prawda?"
Ale to często zadawane pytania, które uważa za najbardziej nieuprzejme: "Jak sobie na to pozwolić?", "To dziecko wyjdzie, jak je karmisz?" i "Czy kochasz je wszystkie?"
Inna mama czwórki, Alison Benson, mówi, że zdaje sobie sprawę, że "większość ludzi jest zdumiona tym, jak sobie radzimy i prawdopodobnie zastanawiamy się, dlaczego to robimy". Ale jest też zmęczona pytaniami i czuje się szczególnie osądzana w miejscu pracy - tam, koledzy i klienci zadawali jej pytania, począwszy od niezręcznego ("Nie masz telewizora?"), Aż do bardzo niezręcznego ("Wiesz co to powoduje, prawda? ").
Podczas gdy rodziny wielopokoleniowe są normą w tradycyjnych społeczeństwach, autorka Baby Love, Robin Barker, zauważa, że "duże rodziny w zachodnich społeczeństwach były poddawane komentarzom od lęku do śmiechu przez dziesięciolecia".
A to dlatego, że mamy wybór, mówi - po wprowadzeniu niezawodnej antykoncepcji i poprawy naszego standardu życia "coraz więcej kobiet zaczęło szukać innych rzeczy do roboty, niż ożenić się i mieć dzieci".
Podczas gdy kobiety mają teraz wybór, dla niektórych idealnym wyborem jest jeszcze macierzyństwo - wiele razy. Marisa Giorgi, która jest teraz w ciąży z czwartym dzieckiem, mówi, że bycie jej mamą jest jej celem w życiu: "Nigdy nie myślałem, że będę miał czworo dzieci, ale jestem szczęśliwy z każdego z nich."
Giorgi miała 24 lata, kiedy straciła własną mamę i mówi, że ta strata wpłynęła na to, jak czuje się w rodzinie. "Może poczułem pustkę w głębi i dlatego zdecydowałem się na dużą rodzinę, nie jestem pewien, co ją zaczęło, ale z biegiem czasu było dobrze", mówi.
Kim Langsworth, mama w wieku pięciu lat, mówi, że rozumie, dlaczego ludzie wyrażają szok w rozmiarze swojej rodziny. "Oczywiście dzieci to ciężka praca i drogie ... ale prowadzę własną rasę", mówi.
A macierzyństwo to wyścig, w którym biegała odkąd skończyła 17 lat. "Byłem młody, niewykształcony i bez wsparcia rodziny, ale była to dla mnie właściwa decyzja - pierwszy raz, ponieważ czułem, że każdy potrzebuje rodziny" - mówi. "Zostałem adoptowany do głupiej rodziny i nigdy tak naprawdę nie pasowałem, więc uznałem, że jedyną rodziną, którą bym posiadał byłaby moja własna."
Langsworth zauważa, że odkryła, że inne czynniki mogą wpływać na ocenę dużych rodzin. "Myślę, że więcej osądów pojawi się w miejscu, w którym jesteś umieszczony - jeśli jesteś młody bez dużych pieniędzy lub dobrej pracy i masz pięcioro dzieci, byłbyś osądzany słabo w porównaniu do starszych, zamężnych i może sobie pozwolić na wysłanie wszystkiego dzieci do prywatnych szkół. "
Robin Barker zgadza się, że okoliczności mogą zmienić sposób, w jaki ludzie postrzegają duże rodziny. Pary, które mogą opiekować się dużą rodziną, są zupełnie inne niż pary, które mają więcej dzieci, niż mogą sobie z nimi poradzić, szczególnie te, które potrzebują długoterminowego wsparcia ze strony rodziny, przyjaciół lub agencji rządowych, mówi.
Jednak dla większości mam wielu Barker uważa, że komentarze i pytania spoza mankietu zwykle dotyczą raczej podziwu niż oceny. "Tak wielu profesjonalistów z klasy średniej w dzisiejszych czasach wydaje się, że wychowywanie dzieci jest tak trudne, że idea więcej niż jednego lub dwóch powoduje, że czują się dość słabo" - mówi.
Tak, przyznaję, że idea więcej niż dwóch sprawia, że czuję się słabo.
Tak więc wielu mamom, które przechodzę na ulicy, przepraszam, jeśli mój uśmiech nie zasłania pytającego wyrazu mojej twarzy. Ale tak naprawdę pytanie, które przechodzi przez mój umysł, jest bardziej odbiciem moich własnych ograniczeń niż twoich decyzji.