Chodzenie: co jest normalne i kiedy uzyskać pomoc
chodzące dziecko
Obserwowanie, jak Twoje dziecko robi pierwsze kroki, jest jedną z największych radości rodzicielstwa, a wiele matek i ojców nigdy nie zapomina. Istnieje jednak olbrzymia różnorodność wieku, w którym odbywa się ten ważny etap.
Robin Barker, zarejestrowana pielęgniarka, położna i autor bestsellerowej książki Baby Love, mówi: "Dzieci uczą się chodzić w dowolnym czasie od dziewięciu do 18 miesięcy, a nawet od czasu do czasu wcześniej lub później. Średnia wynosi od 12 do 14 miesięcy.
"Jako ogólna zasada, ilekroć rodzic martwi się o cokolwiek, dobrym pomysłem jest poszukiwanie pomocy. Ale jeśli maluch nie będzie przynajmniej ciągnąć i chodzić po meblach przez 18 miesięcy, nie zaszkodzi uzyskać opinię od kogoś wiarygodnego, takiego jak pielęgniarka zajmująca się dziećmi i rodziną, lekarz rodzinny lub pediatra ".
"Przeważnie obawy są bezpodstawne, jednak czasami pewne obawy mogą być znaczącą oznaką poważnego problemu."
Marcus Young * miał 19 miesięcy, kiedy został skierowany do fizjoterapeuty. "Byliśmy trochę zaniepokojeni, ponieważ od miesięcy jeździł na spacerze z piechurem, ale nie robił żadnych postępów w chodzeniu bez pomocy. Początkowo sądziliśmy, że to kwestia zaufania ", mówi jego tata.
"Marcus miał zdiagnozowaną hiper mobilność w biodrach i kostkach. Poradzono nam, aby kupił mu buty z pełnym wsparciem wokół pięty i kostki - pierwsze buty mają być zwykle miękkie, ale pierwsze buty Marcusa musiały być twarde, aby zapewnić mu dodatkowe wsparcie.
"Siedem tygodni po tym, jak po raz pierwszy zaczął nosić buty, Marcus zaczął iść bez pomocy."
Historia Marcusa podkreśla ważność działania na instynkt rodzicielski, co zwykle mówi prawnik Cheung, pediatra konsultant w szpitalu dziecięcym w Sydney.
"Rodzice zwykle mają trafne instynkty i mówię im, że jeśli się niepokoją, powinni odwiedzić swojego lekarza" - mówi.
"Spacerowanie to skomplikowane zadanie polegające na dojrzewaniu wielu części mózgu, wzroku, równowagi, rdzenia kręgowego, nerwów, mięśni, stawów, kości oraz zmysłu dotyku i pozycji w przestrzeni. Więc ma sens, że normalna zmienność w dojrzewaniu któregokolwiek z tych obszarów może opóźnić naukę chodzenia. "
Jak więc rodzice mogą odróżnić normalne opóźnienie w nauce chodzenia i potencjalny problem?
Rodzice powinni być zaniepokojeni, jeśli ich dziecko przejawia "globalne" oznaki opóźnionego rozwoju, mówi dr Cheung: "Opóźnienie lub brak rozwoju w innych obszarach, takich jak umiejętności motoryczne, język i umiejętności społeczne mogą być wskazówką dla bardziej ogólnego problemu. "
Dr Cheung także nalega, aby rodzice byli nieufni wobec nietypowych lub asymetrycznych ruchów motorycznych, niezwykłego lub asymetrycznego pozowania, utraty wcześniej osiągniętego etapu rozwoju lub utykania, osłabienia lub bólu.
Libby-Sue Blackmore została zdiagnozowana z dysplazją stawu biodrowego w wieku 19 miesięcy, kiedy jej rodzice zauważyli, że szła z ciężkim utysem. Musiała mieć operację korekcyjną obejmującą złożoną sześciogodzinną operację, a następnie 12 tygodni w odlewach spiczkowych o połowie ciała.
"Stało się to zupełnie nowym sposobem na życie" - mówi jej mama, Jane. "Nic nie było łatwe: przejazdy samochodem, zmiany pieluszek, spanie
wszystko wymagało czasu i cierpliwości ".
"Libby podskoczyła, ale nie była łatwa ani szybka. Nauczyła się skakać na jej trzecie urodziny. Nadal utyka, a utyka się, gdy jest zmęczona. Fizycznie jest bardzo za plecami swoich rówieśników - nie żeby to w żaden sposób ją powstrzymało! "
Oczywiście, dla wielu dzieci opóźnienie w nauce chodzenia jest zwyczajną odmianą i nie wskazuje na problem.
Córka Nicole McLachlan, Maisie, nie chodzila, dopóki nie miala 23 miesiecy, ale nie bylo innych znaków sugerujacych, ze cos jest nie tak.
"Maisie po prostu nie była zainteresowana chodzeniem" - wyjaśnia Nicole. "Pewnego dnia po prostu podciągnęła się i poszła. To było prawie tak, jakby powiedziała: "Tak, dziś jest ten dzień!"
* Nazwa została zmieniona