Mój sekretny pamiętnik - Moja utracona miłość, która sprawiła, że moja córka znowu żyje
Ostatnio moja córka kupiła pamiętnik z pobliskiej Meli. To był tajny dziennik, ponieważ ma hasło do odblokowania. Pisała coś 1 stycznia tego roku. Kiedy skończyłem, pokazała mi to i zobaczyłem, że napisała "Kocham cię, mamo i tato". Pocałowałem ją i pomyślałem, że jej świat zaczyna się od nas i kończy z nami. Zapytała mnie, czy mam też sekretny dziennik i napisany w nim sekret. Jej pytanie wywołało moje myśli. Pamiętałem, że jako dziecko miałam mały pamiętnik kieszonkowy. Zawsze spisywałem w tym moje postanowienia dotyczące nowego roku i pokazałem je mojej bestii. Wciąż pamiętam kilka moich rezolucji: "Nie będę jadł czekoladek", "Nie będę oglądać telewizji", "Nigdy nie będę walczyć z przyjaciółmi", "Zawsze będę dzielić moje komiksy i zabawki". Jak każde inne dziecko, miałam czasy oszustwa i moja rezolucja przerwała się obietnicą, że w przyszłym roku na pewno się do nich zastosuję. Czas minął i wszedłem w dorosłość. Ale mój nawyk utrzymywania pamiętnika pozostał taki sam i nigdy się nie zmienił.
Co roku kupowałem nowy pamiętnik i mój pierwszy dzień roku zaczynał się od moich nowych rezolucji - czasami lista rzeczy do zrobienia 10 rzeczy, czasem 20, a czasami, 1. Zacząłem zaznaczać te, które przestrzegałem przez cały rok . Minęło trochę czasu, a świat skurczył się do technologii ze smartfonami. Teraz pracowałem zawodowo, ale mój zwyczaj pisania rezolucji pozostał taki sam. Niektórzy koledzy zaśmiali się i nazwali to "kiddish", niektórzy poszli za mną, ale pozostałem uzależniony.
Pewnego pięknego wieczoru stałem się matką i pogrążyłem się w podróży macierzyńskiej. Zapomniałem o wszystkim, zapomniałem o sobie. Porzuciłem pracę, zostałem autorem, blogerem, ale niestety zapomniałem, że mam zwyczaj pisania pamiętnika i podejmowania decyzji. Puszczając ten nawyk zapomniałem o mojej introspekcji. Czułam się bardzo smutna, gdy spojrzałam na moje ostatnie 6 lat. Gdzie byłem? Co straciłem? Co zyskałem? Czy poprawiłem się, czy po prostu zagubiłem się w świecie obowiązków i odpowiedzialności?
Szybko otworzyłem szuflady i szafki, aby znaleźć pamiętnik i miałem szczęście, że udało mi się dostać jeden stary, ale nietknięty pamiętnik. Tego popołudnia usiadłem, aby napisać moje sekrety i na koniec pokazałem je mojej córce, która była moją obiecującą bestią. Przeczytała to na głos
"najpiękniejszą rzeczą, jaka mi się przydarzyła, jest moja córka i co roku będę starał się zachować piękno takim, jakim jest".
Zastrzeżenie: Poglądy, opinie i stanowiska (w tym treść w dowolnej formie) wyrażone w tym poście są wyłącznie autorstwa autora. Dokładność, kompletność i ważność jakichkolwiek oświadczeń złożonych w ramach tego artykułu nie są gwarantowane. Nie ponosimy odpowiedzialności za jakiekolwiek błędy, pominięcia lub oświadczenia. Odpowiedzialność za prawa własności intelektualnej tych treści spoczywa na autorze, a odpowiedzialność z tytułu naruszenia praw własności intelektualnej spoczywa na nim.