Rodzice zastępczy mówią, że wyzwania są tego warte
Pewien rodzic zastępczy powiedział firmie Fairfax Media, że uważa, iż wszelkie cięcia w wizytach u biologicznych rodziców są szkodliwe dla psychologicznego dobrostanu dzieci.
Podczas niedawnego popierania szczytu ujawniono, że istnieje krytyczna potrzeba posiadania 900 nowych opiekunów zastępczych w samej tylko Nowej Południowej Walii. Kerri Sackville rozmawiała z niektórymi z tych, którzy już otworzyli swoje domy dla potrzebujących dzieci.
Dziecko jest boskie. Sześć tygodni i w ramionach przybranego ojca, ssie głośno butelkę i wygląda na całkowicie zadowoloną. Chcę pogłaskać jego uczciwą głowę. Właściwie to chciałem go złapać i pójść na przytulanie. Ale opieram się. Jego ojciec najwyraźniej nie chce pozwolić mu odejść.
Poznaję noworodka i jego ojca na sprzyjającym szczycie prowadzonym przez Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom (ACWA). Dziecko jest czwartym przybranym dzieckiem Dawida i jego partnera, Christophera. A może dokładniej, czwarte dziecko . Wszystkie czworo dzieci pod opieką Davida i Christophera mają stałe rozkazy opieki, co oznacza, że będą mieszkać z parą do dorosłości. Ojcowie uważają dzieci za własne dzieci.
Jako para tej samej płci, David i Christopher nie mieli możliwości robienia własnych dzieci i widzieli rodzicielstwo zastępcze jako sposób na stworzenie rodziny. Ruch ten wydawał się naturalnie wypływać z pracy Davida jako dyrektora szkoły defaworyzowanej, w czasie której występował w obronie wielu dzieci, które cierpią z powodu maltretowania lub zaniedbania w domu.
"Rozmawiałem z pracownikami, którzy powiedzieli:" Gdybyśmy mieli opiekunów, usunęlibyśmy te dzieciaki, ale nie możemy "- powiedział mi David. "Zdałem sobie sprawę, że jestem zwolennikiem tych dzieci, ale nic nie robię. A Christopher i ja mieliśmy wolną sypialnię i łazienkę. "
Mimo że para poprosiła bardzo małe dzieci o pomoc, w końcu zaoferowano im niepełnosprawnemu intelektualnie dziesięcioletniego chłopca i jego sześcioletnią siostrę, którzy przeszli przez wiele tymczasowych praktyk. Rodzeństwo jest z nimi od sześciu lat i kwitnie. Dwa lata temu David i Christopher dołączyli do swojej rodziny sześcioletniego chłopca, który w tym roku ukończył potomstwo swoim nowym dzieckiem.
Inna z rodziców, Louise, opowiada, jak od najmłodszych lat wiedziała, że albo będzie się wspierać, albo adoptować. Czuła silne poczucie odpowiedzialności, nawet jako dziecko, dla dzieci, które potrzebowały pomocy. Ona i jej mąż rozmawiali o wspieraniu przez trzy lata, zanim w końcu przeprowadzili dochodzenie i rozpoczęli proces. Początkowo zostali przybranymi rodzicami dla małego chłopca, a później przyjęli drugie dziecko, trzynastomiesięczne, nie związane ze sobą dziecko.
"Nie ma jednego typu osobowości, który najlepiej pasuje do wychowania rodzicielskiego" - mówi Louise. "Mamy takie same dobre dni, złe dni, trudności i nagrody, jak każdy z naszych przyjaciół z ich naturalnymi dziećmi".
Oczywiście, istnieje wiele wyjątkowych wyzwań związanych z opieką nad przybranym dzieckiem. Z jednej strony rodzice adopcyjni w NSW nie mają prawa do urlopu macierzyńskiego. Wszyscy rodzice, z którymi rozmawiałem, wykorzystali długi urlop na usługi i zwolnienie chorobowe, aby opiekować się swoimi dziećmi.
Po drugie, starsze wychowanki mogą mieć traumatyczną przeszłość. Wielu zostało straszliwie maltretowanych i zostało odesłanych z tymczasowego umieszczenia do tymczasowego umieszczenia, z próbami "przywrócenia" do rodziny narodzin pomiędzy.
David doskonale zdaje sobie sprawę, że jego starsze dzieci mają bagaż, ale widzi swoją rolę, pomagając im to zaakceptować i iść naprzód.
"Dzieci muszą uznać i posiadać to, co się z nimi stało, rozwijać odporność i sobie z tym radzić", mówi. "Nie ma znaczenia, co było w przeszłości, właśnie to robią teraz."
A potem są rodzeni rodzice. W przeciwieństwie do adopcji, która kończy stosunek prawny pomiędzy rodzicem rodzicielskim a dzieckiem, wspieranie otwiera możliwość nawiązania relacji. Oznacza to, że dzieci przybrane mogą mieć kontakt z rodzicami w okresie dzieciństwa, co może być szczególnie trudne dla niektórych rodziców zastępczych.
Jednak ostatecznie rodzice zastępczy w przeważającej części czują, że wyzwania są tego warte i są przepełnieni miłością i dumą z dzieci, które uważają za własne.
"Wszystko, czego potrzebują, to miłość i wsparcie", słyszę w kółko. "Wszystko, czego potrzebują, to miłość i wsparcie".
Później tego ranka słyszę, jak profesor Judith Cashmore mówi o wsparciu.
"Państwo nie jest dobrym rodzicem" - mówi - "Potrzebujemy LUDZI do rodzica, potrzebujemy ludzi, aby otworzyli swoje domy i ich serca".
Płacze, gdy mówi o cierpieniu tylu dzieci w systemie.
A później, tego samego dnia, ja też.