Od złamanych serc do nadziei: obserwowanie mojej przedwcześnie urodzonej dziewczynki walczy o przetrwanie
Więc jesteś tutaj. Trzęsąc się na skraju przepaści, twoje synapsy wystrzeliwują w nadbiegu, twoje serce przeciskało się między mocnymi palcami strachu. Głęboki, wstrząsający, niekończący się strach.
Oto, jak to jest siedzieć przy łóżku 26-tygodniowego, gdy patrzysz, jak walczą o życie. W każdym razie wystarczająco blisko. To głęboka niepewność, która wstrząsa twoją wiarą we wszystko i wszystko.
Ponieważ pewnego dnia możesz szczęśliwie tłoczyć się przez życie - cieszyć się lekkimi trzepoczeniami w drugim trymestrze, twój guz zaczyna się wyskakiwać, jeszcze nie kipieć ani nie chwieje się - a w następnej chwili możesz budzić się w kałuży swojej własna krew, albo twoje wody pękają, albo ręka lekarza jest w tobie pilnie, boleśnie usiłując chwycić dwie małe nóżki, aby wyciągnąć z ciebie dziecko na czas, by uratować mu życie. Dziecko, które waży zaledwie 698 gramów. Dziecko, którego płuca ledwie zaczęły kiełkować pęcherzyki; małe drzewa poproszone o oddychanie przez gałęzie zamiast liści.
A potem, nagle i bardzo powoli, pewnego dnia twoje dziecko skręci za róg, a twoje dziecko będzie w porządku. A ty zostajesz z dala od krawędzi, mrugając w mroczny, atramentowy wąwóz pod tobą, bezpieczny wiedząc, że na razie strach minął.
Ale gdzieś w głębi siebie pamiętasz.
A potem rodzi się nowa myśl i wiesz, że twoje dziecko oddycha, płacze i uśmiecha się, ponieważ żyjesz w kraju, w którym ktoś lub wszyscy razem zdecydowali, że wydać kilkaset tysięcy dolarów na utrzymanie małych dzieci przy życiu. I ten fakt sprawia, że czujesz się pokorny i osłupiały, winny i wdzięczny. To, ile kosztuje utrzymanie twojego dziecka przy życiu, to więcej pieniędzy, niż niektórzy mogą nawet marzyć o zarabianiu w życiu.
A potem jest myśl o wszystkich innych matkach i ojcach w innych miejscach, którzy tracą doskonałe, cenne istoty w pełnym wymiarze, ponieważ nie mają dostępu do czystego skalpela i wyszkolonej ręki. I gdzie jest sprawiedliwość? Twoja rodzina to tylko jedna z milionów rodzin. Co zrobiłeś, aby zasłużyć na tę życzliwość?
A potem patrzysz na swoje dziecko, jej skóra nie jest już półprzezroczysta lub lepka jak galareta, jej policzki są tuczone, a kolana pulchne, a ty starasz się nie myśleć o wszystkim, co było wcześniej. Staraj się nie myśleć o matce w sąsiednim pokoju, płaczącej i zawodzącej. Pomyśl o tym teraz. A cichy spokój maszyn nie niepokoi, nie brzmiąc ich stałym ostrzeżeniem o nieuchronnej śmierci i stracie.
Zamiast tego skupiasz się na wspaniałym, przerażającym, cudownym dźwięku oddechu dziecka.
Córka Chloe, Frances, urodziła się w Królewskim Szpitalu dla Kobiet w październiku 2016 r. Spędziła 135 dni w oddziale intensywnej terapii noworodków w szpitalu i jest teraz w domu z rodziną.