Mój pierwszy rok rodzicielstwa zmienił moje życie w sposób, którego nie oczekiwałem
Prawdopodobnie nie jest to dla nikogo zaskoczeniem, ale musiałem mieć dziecko, abym zorientował się, że naprawdę nie ma wystarczająco dużo godzin w ciągu dnia. Pre-baby Me mierzyło czas w jednostkach czytanych książek, pracach zmianowych i programach telewizyjnych bingowanych; kiedy spojrzę teraz wstecz, wydaje mi się, że czas został zmarnowany w czasie. Teraz mierzyłem czas w jednostkach piersi dojenia i utraconego snu, załadowanego prania i męczonych posiłków. Ale jeśli ten pierwszy rok rodzicielstwa nauczył mnie, jak mało mam teraz czasu, to także stał się rodzicem, który nauczył mnie, jak naprawdę cenny jest mój czas.
Każdego dnia noszę wiele kapeluszy: Mom Hat, Wife Hat, Writer Hat, Student Hat i Friend Hat. A potem kapelusz, który zużywa się najrzadziej: Mój kapelusz - kapelusz, który noszę właśnie dla mnie. Wszystkie te różne czapki, czasami noszone jednocześnie, oznaczają, że nie tylko jestem zajęty, ale także, że jestem zestresowany, wyczerpany, przytłoczony i po prostu zmęczony w ciągu ostatnich 12 miesięcy mojego życia. Nowa mama zestresowana nie jest wiadomością. Nowe dziecko może rzucić nawet najbardziej zorganizowane gospodarstwa domowe w przewrót. Nie chodzi też o to, że kobiety na ogół są zbyt cienkie. Nie jestem jedyną osobą, która ma zbyt wiele czapek do noszenia. Ale dla mnie wszystko to doszło do głowy około miesiąca temu. Przesyłałem wiadomości tam iz powrotem z inną mamą i zapytała, czy możemy się wkrótce razem spotkać. I, szczerze mówiąc, tak okropne, jak się wydaje - ponieważ jest cudowną osobą - pomysł dodania kolejnego zobowiązania, innego związku, innego kapelusza, był tak przytłaczający dla mnie, że czułem się dusi. Chciałem powiedzieć "nie", nie mogliśmy się połączyć.
W tym momencie chciałem wiedzieć, kiedy to się skończy. Kiedy przestanę być wciągany we wszystkie te różne kierunki? Kiedy to wszystko będzie łatwiejsze? Ale kiedy się obejrzałem, zdałem sobie sprawę, że to ja jestem winien, że zapełniłem cały mój czas. Nikt nie był tak zajęty jak ja. Postanowiłem zrobić to wszystko i szybko się nauczyłem, że bardzo trudno mi nadążyć.
Zdecydowałem się zostać rodzicem - prawdopodobnie najbardziej stresującym, męczącym, czasochłonnym zadaniem na tej planecie - ponieważ byłem gotowy otworzyć moje serce na absolutną radość bycia tą mamusią małej dziewczynki.
Jestem pewien, że jeśli zapytasz jakąkolwiek kobietę z dzieckiem (lub dziećmi), powie ci, że bycie rodzicem - szczególnie w pierwszym roku - jest wyczerpujące. To prawda, ale wciąż chciałem być jednym. Wybrałem powrót do szkoły (w niepełnym wymiarze godzin, przez Internet), kiedy moja córka miała zaledwie 4 miesiące. Zdecydowałem się rozpocząć freelancing. Wybrałem trening na półmaraton. Postanowiłem, że będę zajęty, co utrudniło mi uzasadnienie odmowy dodania kolejnego kapelusza do mojej głowy.
Trenuję na półmaratonie, ponieważ mój partner jest wytrawnym sportowcem i kiedyś byłem biegaczem. Po narodzinach naszej córki czułem, że nasz związek się zmienia, prześlizgując się przez palce, bez względu na to, jak mocno zacisnąłem na nim pięść. Chciałem czegoś, na co mogłem się oprzeć, czegoś, z czym moglibyśmy się połączyć, że oboje mieliśmy ze sobą wspólnego. Zdecydowałem się trenować, aby przeprowadzić wyścig o nasz związek (który teraz wydaje się tak głupi napisany w czerni i bieli), ale także dla mnie. Ponieważ było to coś, co mogłem zrobić, żeby to naprawić. Zacząłem freelancingować i wróciłem do szkoły, ponieważ w końcu dostałem iskrę, która zmotywowała mnie do tego, że chcę być czymś więcej niż osobą, która przeżywała swój dzień robiąc coś, co lubiła, ale tak naprawdę nie kochała. Chcę, żeby moja córka dorastała, obserwując, jak jej matka jest najszczęśliwszą, najlepiej spełnioną wersją samej siebie, nawet jeśli oznacza to, że czasami ta wersja jest zmęczona i przytłoczona i zajęta. Zdecydowałem się zostać rodzicem - prawdopodobnie najbardziej stresującym, męczącym, czasochłonnym zadaniem na tej planecie - ponieważ byłem gotowy otworzyć moje serce na absolutną radość bycia tą mamusią małej dziewczynki.
Powiedziałem "nie" rzeczom, które miały zabrać czas mojej córce, partnerowi, pisaniu, życiu. A prosty akt powiedzenia "nie" był tak wolny, że nie czułem, że już się duszę.
Kiedy mój przyjaciel zapytał o spotkanie, powiedziałem jej, jak bardzo jestem zajęty. Wtedy powiedziałem jej nie, nie mogliśmy się połączyć. I zaszokowało mnie to, kiedy się wyraziła i zgodziła się. Tak się zorientowałem, mogę powiedzieć "nie". Nie muszę tego uzasadniać. Nawet nie muszę się z tego powodu źle czuć. Ponieważ wolno mi odmówić. Wszystkie te jednostki czasu, mierzone byciem mamą, byciem żoną, pisaniem, uczeniem się - bycia sobą - wszystkie są cenne, ponieważ są moje i jestem cenny. Wybrałem je wszystkie w pierwszym roku rodzicielstwa, więc mogę też zdecydować, co jest warte mojego czasu, a co nie. I decyduję się powiedzieć "nie", tylko dla siebie, tylko dlatego, że kiedy chcę. I nie poprzestałem na playdate.
Musiałem wypchnąć dziecko z mojego ciała, aby zdać sobie sprawę, że wszystkie te osiągnięcia, wszystkie te aktywa, nie są tak ważne ani tak cenne, jak czas, który je spędziłem.
Zacząłem mówić "nie" - na kolacje, które brzmiały pięknie, ale nie tak uroczo, jak wczesne wstawanie do łóżka; do odwiedzin od rodziny, ponieważ po prostu nie chciałem gościć; do zrobienia obiadu i pozwolenia mojemu partnerowi zrobić to zamiast tego. Powiedziałem "nie" rzeczom, które miały zabrać czas mojej córce, partnerowi, pisaniu, życiu. A prosty akt powiedzenia "nie" był tak wolny, że nie czułem, że już się duszę.
W tym roku ukończę 30 lat. Mam tytuł magistra. Jestem żonaty. Odwiedziłem 12 krajów. Mam satysfakcjonującą karierę. I byłem gospodarzem trzech świątecznych kolacji. Ale musiałem wypchnąć dziecko z mojego ciała, aby uświadomić sobie, że wszystkie te osiągnięcia, wszystkie te aktywa, nie są tak ważne ani tak cenne, jak czas, który je spędziłem. I nie potrzebowałem aż tak dużo czasu, aby w końcu uświadomić sobie, że jestem gotów do walki o to.