Miłość to nie tylko coś, co czujesz, ale także coś, co robisz!
Dorastając, zawsze spoglądałem na rodziców i widziałem miłość, jaką mieli dla mnie. Po kilku latach dowiedziałem się, że zostałem adoptowany. Zacząłem nienawidzić ich za wszystko, co dla mnie zrobili, nie zdając sobie sprawy, że to oni przyjęli mnie do swojej rodziny i kochali jak własną córkę. Pamiętam pakowanie moich rzeczy, aby wrócić do mojej biologicznej matki - tej, która mnie urodziła. Do tego czasu wyszła już za kogoś innego. Spotkałem ją, ale nie było żadnego połączenia. Powiedziała mi, że musi mnie oddać, ponieważ była młoda, a mój tata zmarł. Ale nie wydawała się być szczęśliwa, widząc mnie. Więc poszliśmy naszymi oddzielnymi drogami. Jednak zdałem sobie sprawę, że moi rodzice, którzy mnie adoptowali, naprawdę mnie kochali. Mój tata, który mnie adoptował, zawsze mówił mi, że moja mama nie spała przez 3 miesiące, ponieważ przez większość czasu byłam chora. Musieli pobiec do szpitala i zadzwonić do ludzi w środku nocy, żeby mnie sprawdzić. Moja mama zachorowała i wyczerpała się, ale nie zrezygnowała z zajmowania się mną. Cóż, dzisiaj nie ma już mojego ojca i mamy, którzy mnie adoptowali, ale wiem, że naprawdę kochali mnie z głębi serca i chronili mnie. Patrząc wstecz na moje życie, widzę, gdzie jestem dzisiaj. Jestem matką 4-miesięcznego chłopca. Ilekroć patrzę na mojego syna, tęsknie za moimi rodzicami. Sprawia, że doceniam moją mamę, która przyjęła mnie i opiekowała się mną od dnia, w którym mnie adoptowała. Nauczyła mnie kochać.
Zastrzeżenie: Poglądy, opinie i stanowiska (w tym treść w dowolnej formie) wyrażone w tym poście są wyłącznie autorstwa autora. Dokładność, kompletność i ważność jakichkolwiek oświadczeń złożonych w ramach tego artykułu nie są gwarantowane. Nie ponosimy odpowiedzialności za jakiekolwiek błędy, pominięcia lub oświadczenia. Odpowiedzialność za prawa własności intelektualnej tych treści spoczywa na autorze, a odpowiedzialność z tytułu naruszenia praw własności intelektualnej spoczywa na nim.