Czy ogłoszenie ich przybycia czy nie było wielkim pytaniem? Ale to był świąteczny cud!
To była Wigilia. Byliśmy szczęśliwi i wszyscy byli w świątecznym nastroju. Cała rodzina była razem w domu, a my planowaliśmy świąteczny obiad. Zwykle wychodzimy na wakacje. Ponieważ oczekiwaliśmy naszych bliźniaków w połowie lutego, byliśmy w domu i mieliśmy nadzieję powitać nowy rok, który przyniesie nasze pakiety radości na ten świat. Ale byliśmy zaskoczeni. Wygląda na to, że nasze dzieci nie miały czasu czekać. Zaczęło się od skurczów o północy, które uważałem za problem niestrawności. Ale gdy stały się silniejsze i silniejsze; rzuciliśmy się do szpitala. I powiedziano nam, że będą musieli wykonać cesarskie cięcie cesarskie. Byłem zszokowany bólem, a informacja była dla mnie zbyt trudna do przetworzenia. Wciąż mówiłem w moim sercu
..." nie teraz. Nie możecie poczekać przynajmniej przez miesiąc? Proszę, bądź bezpieczny i zdrowy w moim brzuchu. Ten świat nie jest jeszcze gotowy. "
Ale moje dzieci nie chciały niczego przeoczyć. Dostałem zastrzyk, leki, znieczulenie i co nie. Mój umysł był odrętwiały; nie z powodu bólu, ale dlatego, że zbyt się bałem o moje dzieci. Jak przetrwają to wrogie środowisko?
Potem nadeszła chwila. Widziałem moje dwie piękne dziewczynki, takie niewinne, takie słodkie. Moje emocje były wszędzie. Ale to nie był koniec mojej próby; to był początek. Zanim mogłem je nawet utrzymać, musiały zostać przeniesione na NICU, a wszystkie rurki i maski zostały na nich nałożone, ponieważ miały trudności w oddychaniu. Aby zobaczyć, jak tam leżą, złamało mi serce na milion kawałków. Chciałem, żeby walczyły, ja też. Byłem tak przerażony, że mogłem ich przytulać, były takie małe i kruche. A potem stał się rytuałem, który codziennie odwiedzał dzieci. Aby zobaczyć ich śpiących spokojnie. Aby sprawdzić ich parametry działa dobrze. Każdego dnia wstawać modląc się za nich. Kiedykolwiek przeprowadzano testy, moje serce zatrzymywało się i czekało na wyniki w nieskończoność. Dni pojawiły się o wiele dłużej. Czułem, że czas się zatrzymał. Nie wiedzieli, jak ssać lub połykać, ale żuli antybiotyki i sól fizjologiczną. Zapomnieliby oddychać ... moje zwariowane dzieciaki, więc zostały nakryte na kofeinę, żeby się nie obudzić.
Powiedziano nam, że nie jest to łatwe. Wiesz, że w dowolnym momencie wszystko może pójść nie tak. Monitory, maszyny, które krew testowała, były zbyt przytłaczające. Kupiliśmy nasz noworoczny tort i nie wiedzieliśmy, jak świętować. Czy powinniśmy świętować twoje przybycie, czy też było jeszcze za wcześnie, aby świętować?
W końcu nadeszła chwila, kiedy mogłem trzymać cię w ramionach i nakarmić. To był pierwszy raz, kiedy czułem się zrelaksowany około miesiąca, kiedy odbywałam niekończące się podróże szpitalne. Moje dzieci walczyły i sprowadziliśmy je do domu. Ale wciąż było tak wiele do załatwienia. Nie byłoby lekarza, ani pielęgniarek, ani monterów, którzy sprawdzaliby je przez 24 godziny. To byłby tylko my. Bycie czujnym było bardzo ważne. Siedzieliśmy obok nich przez cały dzień i noc. Zdecydowaliśmy się na zmiany, tak jak robi to personel szpitalny, a także prowadziliśmy księgę, w której zapisywaliśmy każdy mały szczegół, tak jak zrobiły to pielęgniarki. Trwało to przez około kolejny miesiąc.
Dzisiaj są pierwsze urodziny moich dzieci i jestem szczęśliwy i świętuję. Kiedy patrzę wstecz, odkrywam, że po raz pierwszy świętuję z przyjaciółmi i rodziną w ciągu roku. Jazda rollercoasterem nieco się ustabilizowała. Oni grają, a ja tylko patrzę na nich, czuję się błogosławiony.
Zastrzeżenie: Poglądy, opinie i stanowiska (w tym treść w dowolnej formie) wyrażone w tym poście są wyłącznie autorstwa autora. Dokładność, kompletność i ważność jakichkolwiek oświadczeń złożonych w ramach tego artykułu nie są gwarantowane. Nie ponosimy odpowiedzialności za jakiekolwiek błędy, pominięcia lub oświadczenia. Odpowiedzialność za prawa własności intelektualnej tych treści spoczywa na autorze, a odpowiedzialność z tytułu naruszenia praw własności intelektualnej spoczywa na nim.