Nie miałem pojęcia, co robiłem jako nowa mama

Zawartość:

Baby Blaise Broadbent urodził się po trzech dniach pracy, trzech godzinach popychania i wielu zmartwieniach. Upłynęli go na brzuchu, zanim byłem gotowy: w jednej minucie naciskałem, a za chwilę było dziecko. "Wygląda jak mój tata, " udało mi się. Potem karmiłem go piersią i wszystko poszło dobrze. Tej nocy jednak płakał. I płakał. I jeszcze więcej płakał. Próbowaliśmy wszystkiego: od skóry do skóry, od karmienia piersią od skóry po skórę, do karmienia piersią podczas przewijania, do kołysania się, do kołysania, do kołysania i do podskakiwania. Nie miałem pojęcia, że ​​dziecko może płakać w ten sposób. Model przywiązania do rodziców, który zamierzałem śledzić, powiedział mi, że dzieci płakały z jakiegoś powodu i nie mogliśmy znaleźć przyczyny. Poprosiliśmy więc pielęgniarki o pomoc, ale nie potrafili też ustalić przyczyny.

Spanikowałem, bliskie łez. Prawie kazałem wyjść mojemu mężowi i kupić krople gazu (pielęgniarki zasugerowały, żebyśmy mogli spróbować, ale nie obiecali, że zadziałają), kiedy Blaise w końcu się zamknął i uspokoił. Podziękowałem Bogu. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że nie mam pojęcia, co robię. Na przykład z pieluszkami. Zanim urodziłam Blaise'a, nigdy nie wkładałabym pieluszki do mojego dziecka. Ciągle je wkładałem do tyłu i czułem się jak kompletny błąd. To nie pomogło, że pielęgniarki śmiały się ze mnie. Nie wiedziałem, jakie były wszystkie przybory do przedszkola, wszystkie kremy, żarówki na nosie i takie tam. I nie mogłem zawrócić, żeby uratować mi życie. Narodziny Blaise'a były jedną z najbardziej ekscytujących chwil w moim życiu. Był to także jeden z najbardziej przerażających.

Musiałem wymyślić, jak zrobić pranie podczas noszenia wrap. Myślałem, że przełamię szyję Blaise'a, kiedy pochyliłem się, by załadować podkładkę, więc przykucnąłem i przytrzymałem go za kark. Użyłem jednej ręki, aby przenieść ubrania. Wyprasowałem rzeczy, ale bałem się, że go spalę, więc włożyłem na niego trzy pary skarpetek i upewniłem się, że jego dłonie są ciasno włożone w opaskę.

Problem z pieluchami został rozwiązany, kiedy wróciliśmy do domu z naszymi pieluszkami. Blaise przez kilka dni wstrzymywał krzyczenie, a mój mąż poczuł, że może wyjść. W Boże Narodzenie poszedł do CVS, żeby dostać bekon, ale błagałem go, żeby nie szedł. "Zostanę tylko kilka minut!", Powiedział. Jak mogłem powiedzieć, ale zostawiasz mnie samego z dzieckiem ? Byłem matką. Miałem być w stanie radzić sobie solo. Więc pozwoliłem mu odejść. Patrzyłem na Blaise'a. Na szczęście spał przez cały czas. W przeciwnym razie nie wiedziałbym, co z nim zrobić. Jedzenie? Pielucha? Co jeśli go upuszczę? A co, jeśli zsunął się z łóżka? Co jeśli, prawie najgorszy ze wszystkich, zaczął płakać?

Byłem pewny dwóch rzeczy: karmienia piersią i wkładania go do okładu, który kupiliśmy tam, gdzie prawie nieuchronnie zasypiał, albo utrzymywano w stanie tak cichej czujności, że równie dobrze mógłby mieć. Ale poza tym nie miałem pojęcia, co z nim zrobić i kiedy. Moje domyślne? Kiedy płakał, karmiłem go piersią. Wydawało się, że działa.

Nie mogłem nawet dobrze spać. Podobno Blaise miał iść spać, leżeć tam przez trzy godziny, obudzić się, nakarmić i powtórzyć. Kiedy się poruszył, wziąłem go ze śpiącego i podsunąłem mu go w łóżku, oparłem na poduszce, a potem odstawiłem. Ale nigdy tak nie działało. Musiałem obudzić męża, aby nie zasnąć podczas karmienia piersią, a czasami oboje zasnęliśmy, a potem dziecko zasnęło i przypadkowo spaliśmy razem. Powiedział mi to wszystko, co przeczytałem, a wszyscy, z którymi rozmawiałem, byli niebezpieczni i niesłuszni. Spanie w ten sposób może go zranić. Więc pokłoniliśmy się naciskowi i zrobiliśmy łóżko bezpieczne do wspólnego spania. W ten sposób, kiedy się obudził, mógł bezpiecznie zasnąć obok mnie. Dostaliśmy też dla niego huśtawkę, która zdawała się go zasypiać dłużej niż godzinę. Byłam przerażona. Nie tylko spaliśmy razem (gigantyczne "NIE"), ale także uśpiliśmy go w huśtawce, którego instrukcje (lub ich brak) wyraźnie powiedziały nam, byśmy tego nie robili.

Miałem to dziecko. Ale nie miałem pojęcia, co z nim zrobić.

Kiedy mój mąż wrócił do pracy i szkoły, znalazłem się całkowicie na morzu. Miałem to dziecko. Ale nie miałem pojęcia, co z nim zrobić, poza tym, że go zawinął, karmił piersią, kiedy płakał, i zmieniał pieluchę, kiedy było pełno. Czy powinienem czytać mu? Gdybym go nie czytał, czy zahamowałby jego intelektualny rozwój? Czy powinienem z nim rozmawiać? Czy powinniśmy wyjść na zewnątrz? Zostań w środku? Postanowiłem położyć się na łóżku i położyć Blaise'a na materacu obok mnie. Potem mogłem karmić piersią i zasypiać go, położyć na piersi, gdzie mógł zostać przez cały czas. Wyglądało to na dobry plan i zadziałało. Planowałem go podtrzymywać przez resztę semestru, dzień po dniu, dzień po dniu.

Ale prace trzeba było wykonać. Musiałem wymyślić, jak zrobić pranie podczas noszenia wrap. Myślałem, że przełamię szyję Blaise'a, kiedy pochyliłem się, by załadować podkładkę, więc przykucnąłem i przytrzymałem go za kark. Użyłem jednej ręki, aby przenieść ubrania. Wyprasowałem rzeczy, ale bałem się, że go spalę, więc włożyłem na niego trzy pary skarpetek i upewniłem się, że jego dłonie są ciasno włożone w opaskę. Dania były niemożliwe; Nie mogłem pochylić się tak wiele razy bez wysyłania mojego syna do kręgarz. Jedyną nieskomplikowaną rzeczą, jaką udało mi się znaleźć, było karmienie psów.

W końcu się uspokoiłem. Dowiedziałem się, że nie zamierzam upuścić dziecka, spanie nie zabije dziecka, a ja nie zamierzałem go pochować za pomocą żelazka. Domyśliłem się, że płacz oznaczał, że Blaise ma brudną pieluchę, a płacz oznaczał, że chce karmić piersią. Wymieniłem te koszulki, które uważałem za potrzebne do upiększania obroży boobów, co oznaczało, że czuję się o wiele mniej nago. Porzuciłem okładkę pielęgniarską. I chociaż nigdy nie nauczyłem się wkładać jednorazowej pieluszki, było OK, ponieważ używaliśmy tylko szmatki. Uświadomiłem sobie, że ludzie rodzili się od zarania dziejów. Uświadomiłem sobie także, że nie ma pojęcia, co robisz na początku. Odciąłem sobie trochę luzu. Wiedziałem, cokolwiek zrobiłem, nie mogłem tak źle. A jak dotąd nie.